بخش زیادی از مسائل و مشکلات ما جهان سومیها به ضعف ایمان ما مربوط می‌شود. از همان زمان که پای استخراج نفت و گاز و معادن مختلف به اقتصاد ما وارد شد و به دلارهای آن وابسته شدیم، ایمان خود را به خودمان از دست دادیم. فراموش کردیم که خدا به جز نفت و گاز و معادن و موقعیت ژئوپولوتیک و سایر ویژگی‌های طبیعی، به ما ایرانیها یک سرمایه مهم‌تر نیز داده است. این سرمایه، مغز و فکر و قدرت خلاقیت ما است که لگدمال وابستگی به معادن زیرزمینی و سایر ظرفیت‌های طبیعی این کشور شده است. بسیاری از کشورهای پیشرفته صنعتی مانند ژاپن به هیچ وجه، سرمایه های طبیعی همانند آنچه ما داریم، ندارند، اما به مردم خود ایمان دارند و پیشرفته ترین صنایع هایتک را با ایمان راسخ به جوانان خود ساخته‌اند.
ایمان ضعیف ما به توانایی های خودمان باعث شده است که جرات واگذاری بسیاری از امور مهم این کشور را به جوانان این سرزمین نداشته باشیم و در عوض، ”مرغ همسایه غاز شود”. علیرغم تجارب مثبتی که از اعتماد به جوانان این سرزمین در تاریخ کهن ما وجود دارد، اما همچنان به این جوانان ایمان نداریم. ایمان ضعیف ما به خودمان سبب شده است که به توانایی ها و خلاقیت و نبوغ سایر هموطنانمان نیز ایمان نداشته باشیم و بی‌اعتمادی موجود را بیش از پیش ترویج نماییم.
مگر باری تعالی نگفته است که “انسان اشرف مخلوقات روی زمین است”. آیا معنای این حرف جز این است که اگر تنبلی را کنار بگذاریم و قدر خود را بدانیم و به خودشکوفایی برسیم، ارزش انسان بسیار فراتر از منابع نفت و گاز و معادن این سرزمین است. مگر همین سرمایه های انسانی ما نیستند که قرار است ما را از خام فروشی به سمت تولید محصولات دانش بنیان و با ارزش افزوده بالا حرکت دهند.
پس بیاییم به روح بزرگ باری تعالی در کالبد جوانان این سرزمین ایمان بیاوریم.